En son ne zaman yalnız kaldınız? Şimdi aklınıza gelen ilk anı tekrar düşünün. Bir kez daha soruyorum; en son ne zaman ‘yalnız’ kaldınız? Çünkü artık yalnızlık kavramı, tek başına olmak anlamına gelmiyor. Etrafımızda kimsenin olmamasının yanı sıra telefonumuzun da uzak olması gerekiyor. Hatta uzaklık da yetmiyor; sessizde olması, ‘rahatsız etme’ modunun açık olması gerekiyor. Etrafımızdaki herkesi alıp telefonumuza kapatıyoruz çünkü. İnstagramdan tutun facebookuna, twitterından snapchatine dört bir yanımızda artık herkes.
Mesela ben tam kendimi dinleyeceğim, bir şeyler konuşmak istiyorum kendimle, kapatıyorum gözlerimi ve olaylar şu şekilde gelişiyor;
“Benim de tam buna ihtiyacım vardı işte. Kendimi biraz dinleyip biraz da dinlenmem -düdüdıt- gerek. Hayır gelen bildirime -düdüdıt- bakmayacağım. -düdüdıt- Nerede kalmıştım? Heh, gözlerimi kapatıyordum. -düdüdıt- Ya bir saniye ama -düdüdıt- bir şey yapmaya -düdüdıt- çalışıyorum. -düdüdıt- Yok bu böyle olmuyor bi bakayım -düdüdıt- o zaman ne gelmiş diye -düdüdıt- sonra devam -düdüdıt- ederim. Ay ablam da bugün ne güzel giyinmiş bak resim atmış gruba. Hazır elime almışken bir de instagramıma bakayım sonra bırakıcam nasıl olsa. Aa yeni bi kafe açılmış tam da okulun yakınlarında hem de. Bakayım kimler gitmiş? Bak bu elbiseler de yeni çıktı, çok yakışmış bu kıza da. Nerden almış acaba?” diye bir başlıyorum ve durdurabilen durdursun yani.
Sonra bu uzun ‘sosyalleşmem’ bittiği zaman neden gözlerimi kapamıştım, kendimle konuşmak istediğim şey neydi, tam da neyden bahsedecektim de ötmüştü şu telefon unutmuş oluyorum! Şaka gibi biliyorum ama değil. Gerçekten çok ciddiyim ve eminim ki bu hepimizin başına geliyordur. Odaklanamamaya başladık, kendimize vakit ayıramamaya daha doğrusu. Tam odaklanacağız -düdüdıt- dikkatimizi alıp -düdüdıt- götürüyor. -düdüdıt- Ben bir bakıp geleyim bari?
