Her bayram öncesi tüm şeker/ çikolata markaları aynı temada reklamlar yapıyor; arkada tatlı bir melodi, bir dede ya da nine camın başında bekliyor, ‘eski bayramlar’ güzellemesi yapılıyor, markanın adı ve sloganı ekranda kocaman bi şekilde beliriyor, kapanış. Bol şekerli, büyük aileli reklamımız hazır.
Peki bu eski bayram güzellemeleri, ‘Nerede o eski bayramlar?’ soruları ne kadar doğru? Yani değişen şey bayramlar mı? Bunlara Güncelleme mi geliyor, ne oluyor?
Yok. Biz değişiyoruz. Yani artık dedelerimizin, ninelerimizin bile sosyal medya hesapları var, gayet de aktifler üstüne üstlük. E telefon desek; cep telefonu olmaktan çıktı artık el telefonuna döndü.
Bayram oluyor hoop, bakın çıktı yine. Bi bayram fotoğrafı çekiliyor, saniyesinde ‘#bayram #aile #mutluluk #iyibayramlar’ şeklinde yükleniyor. Havada uçuşan beğeniler, gruplarda dönen bol emojili bayram resimleri, oluşturulan toplu mesaj listeleri ve daha bir sürü şey..
E sonra ‘Nereye gitti bu eski bayramlar?’ telaşına düşüyoruz. Sen aldın onu, koydun cebine, kapadın işte. Ayakları yok ya bunun kendi gidemez ya. Sen yaptın, ben yaptım, biz hepimiz yaptık. Gayet net.
Ama eğer gerçekten eski bayramlarsa özlediğimiz/ aradığımız şey, yapmamız gereken şey gayet basit: cep telefonları cebe giriyor, toplu mesaj listesinden herkese aynı mesajlar da iletilmiyor. Gidiliyor, görülüyor. -Hadi belki aramak da kabul edilebilir, kendimiz söylüyoruz.- Aramıza mavi ekran sokmuyoruz, göz teması kuruyoruz, yüzyüze geliyoruz. Bunların sonucunda da gözle görülmeyen ama kalpte hep hissedilen bir bağ oluşuyor aramızda.
Ve sonra ne oluyor biliyor musunuz? Etrafınıza bir bakıyorsunuz, eski bayramlar koşa koşa gelmişler! Zaten asıl konu çağırmayı bilmekmiş meğer.
